Bart Meeldijk Leeftijd

Bart Meeldijk Leeftijd:- Op dat moment wist iedereen het, zelfs Ton en de kinderen, en zij, net als alle anderen, hadden er helemaal geen goed gevoel bij. Olivia en haar vrienden kwamen naar de presentatie, en de bezoekers van het bandevenement hadden een geweldige tijd om Olivia en haar vrienden te ontmoeten.

Dat arme kind was te beschaamd om te vragen waarom ze niet op de hoogte was gebracht dat haar moeder met een van hen meeging, dus kreeg ze niet de kans om erachter te komen waarom haar moeder ging.

Ze zou zijn ingehaald door de krachtige emotie van “nee!” als ze haar niet had verteld dat ze interesse had om met Bart op de foto te gaan natuurlijk. Ondanks dat Heleen het makkelijker had dan ik, kon ik mijn rock-‘n-roll-niveau blijven verbeteren.

Ik vond het vreemd om haar familie daar te zien staan, vooral gezien het feit dat ze zich volledig bewust waren van de omstandigheden om hen heen. En daar was ik dan, optredend als een soort dekmantel terwijl ik daar stond met de andere twee leden van mijn band. Ik heb Halina Reijn van tevoren verteld dat ik niet naar de lezing zou kunnen komen.

Het is mogelijk dat ik het me niet meer herinner omdat ik momenteel een discussie heb met een van de gasten van de band. Toen ze vroeg wie ik was, wees ik naar Bart en vertelde haar dat ik ‘de drummer’ was.Ondanks dat RTL Boulevard al eerder een interview met haar had afgenomen, wist ze niet dat Halina een zender had die ze deelde. Deze geluidstechnicus is verantwoordelijk voor het uitvoeren van alle taken.

Ze pakten het op, maar ze vestigden niet meteen de aandacht van alle anderen op het feit dat ze dat hadden gedaan. We wisten dat de geruchten zich begonnen te verspreiden, want RTL Boulevard en Shownieuws hadden er de weken daarna veel over gesproken met mijn manager.

Daarna vond de presentatie plaats van het boek dat Isa Hoes samen met Barry Atsma had geschreven, en Heleen zei: “Laten we er gewoon met zijn tweeën heen gaan en doen alsof er niets aan de hand is.” Hierdoor zijn we er in de loop der jaren heel goed in geworden.

Ze legde me uit dat we elkaar niet op een openbare plaats zoals een restaurant of een bar konden ontmoeten, omdat iedereen in het etablissement ons zou kunnen zien. Toen het concept voor het eerst bij me opkwam, was ik gewoon een recreatieve muzikant.

Toen ik klein was, zei ik altijd: “Boeien!” Bij het luisteren naar alles was er een zeer attente houding. Ik voelde een grote behoefte om met hem te praten, maar het nieuws van mijn scheiding was pas onlangs openbaar, en als zoiets gebeurt, kijkt iedereen naar wat je doet.

Ik wilde niet dat iemand erachter zou komen dat ik ging scheiden. Wanneer je voor het eerst met een man wordt gespot, is het meteen algemeen bekend dat je met hem aan het daten bent. Ik wilde niet dat dat gebeurde.

Niet alleen voor Ton en de kinderen, maar ook voor mezelf, gezien hoe precair de situatie nog was. Afgezien daarvan hadden we nog niet echt iets tussen ons.”Niemand anders daar ziet eruit als een date. Omdat ze zo laat arriveerden, had iedereen bij Qmusic al besloten dat ze niet naar het evenement zouden gaan.

Toen ik voor het eerst kennismaakte met Bart, vond ik hem meteen leuk. Bovendien werd hij bij de introductie op zo’n hartelijke manier gepresenteerd. Het was een beetje gek omdat de kamer vol was met vrouwen die fan waren van de band, en het was duidelijk dat ze er waren voor Bart om hem te zien optreden.

Ik was iets aan het nadenken. Onmiddellijk was er die vonk van aantrekkingskracht tussen ons twee. Ik zei tegen Bart: “Je gaat met mij mee”, en hij stemde in met mijn beslissing. In Nederland kon ik geen eigen huis betalen, dus moest ik mijn huis aan de gracht maken.

e kwam ongezien weg door via de achteringang te vertrekken en achter het gebouw in een taxi te springen. Helemaal genegeerd werd het niet, want later gaf het cabaretduo dat op Qmusic had opgetreden en het perspectief van de dag een lied. Dit werd gezongen op de melodie van “Eleanor Rigby” door de Beatles, die luidde: “Rigby’s drummer ging naar huis met Heleen van Royen.”

Bovendien werd het op televisie vertoond, maar tot ons geluk kozen de media ervoor om het te negeren. We brachten het grootste deel van onze tijd door tijdens de eerste twee maanden van ons verblijf in de schaduw van de storm.

“Het was ook niet zo’n groot probleem”, zei ze. Het was echt een rock-‘n-roll-omgeving, waarin we allebei vrij waren om alles te doen wat we wilden en de mogelijkheid hadden om dat te doen. Dat was precies wat ik op dit moment nodig had.

Op dat moment had ik niet eens een serieuze relatie. Hoewel ik vrij vaak in de band speelde, nam het schrijven en uitvoeren van mijn eigen muziek het grootste deel van mijn tijd en aandacht in beslag.
Mijn volgende boek, dat ik De Hartsvriend zou gaan noemen, zou binnenkort verschijnen, en het leek me een geweldig idee om een ​​pop-up store op te richten waar alleen mijn boek te koop zou zijn.

Mijn dochter, Olivia, en ik had een gesprek over dit concept. Rigby werd uiteindelijk gekozen als ons bedrijf om mee samen te werken, omdat we van plan waren om muzikale acts in de faciliteit te organiseren.

Ik geloofde gewoon dat dit het juiste was om te doen.om te beginnen met het volgen van elk lid van de band afzonderlijk op Twitter. De ontdekking dat Bart mij al begon te volgen, kwam op dat moment als een schok voor mij.

De aard van onze interacties was altijd aangenaam. Een beetje luchtig, maar niets te kinderachtig of misplaatst. Gedurende deze tijd waren we voorbereidingen aan het treffen om haar boek uit te geven, en ze kwam mijn raad vragen over de foto die ze zou gebruiken.

voor de voorkant van het boek. Na een periode van drie tot vier weken belde ze me uiteindelijk op. Ik hing rond met leden van de band en dronk bier toen ik haar naam op het scherm zag verschijnen. Toen het gebeurde, was ik verrast. Ik kende de naam Heleen van Royen nog, dus toen haar telefoonnummer op mijn scherm verscheen, glimlachte ik breed en vroeg wat het was.

“Wauw, kijk eens wie het is die me nu belt!” Het was onwerkelijk om op dit moment echt met haar te praten. In een relatief korte tijd ging ze over op de manier van vechten. H legde uit: “Ik was gewoon professioneel.” Op dat moment had ik de indruk dat dit het geval was.

Mijn uitgever heeft altijd benadrukt dat de aandacht op het boek moet worden gericht, en meer dan wat dan ook, het was verboden om te zeggen dat we iets aan het doen waren. Tijdens de presentatie van het boek zorgde dit voor veel opschudding.