Gerrie Knetemann Doodsoorzaak

Gerrie Knetemann Doodsoorzaak:- Het gebeurde terwijl hij met drie andere maatjes (NH) meedeed aan een mountainbiketocht in Bergen. Knetemann is sinds begin jaren negentig bondscoach van de profs bij de KNWU.Knetemann kreeg een hartaanval nadat hij van zijn paard afstapte omdat de ketting die aan zijn tandwielen zat losraakte. Zijn hart begaf het uiteindelijk, ondanks het feit dat hij de fiets wilde repareren.

In 1968 begon Knetemann zijn carrière als ruiter en in 1973 maakte de Amsterdammer de overstap naar de professionele rijwereld. Knetemann was gedurende zijn hele carrière succesvol en won het wereldkampioenschap, de Amstel Gold Race, 10 etappes van de Tour de France en de race Parijs-Nice. Knetemann hing in september 1989 zijn sporen op. Onder de ruiters stond hij bekend als grappenmaker en praktische grappenmaker.

Toen hij stierf, was Knetemann (foto met dank aan Belga) met vrienden in Bergen, Nederland, op een mountainbike-excursie. Omdat zijn ketting van de tandwielen was losgeraakt, moest hij afstappen. Hij was op zijn fiets aan het werk toen zijn hart plotseling stopte met kloppen.Hij wordt overleefd door zijn vrouw, evenals een zoon en twee dochters.In 1968 begon hij zijn carrière als renner en in 1974 werd de Amsterdammer prof.

Daarvoor was hij werkzaam in de bouw als wegenwerker.Tijdens zijn professionele carrière won hij het wereldkampioenschap, de Amstel Gold Race, 10 etappes van de Tour de France en de race Parijs-Nice. In september 1989 besloot “De Kneet”, die ook bekend stond om zijn grappen en grappen, zijn laarzen op te hangen.

In 1974, terwijl Knetemann nog maar 23 jaar oud was, kreeg hij zijn eerste baan in de professionele wereld bij Gan-Mercier. Zodra hij prof werd, won hij de Amstel Gold Race, die hij in 1985 nog een keer zou winnen. In 1978 won hij de titel van wereldkampioen op de Nürburgring in Duitsland.

In 1978 won hij ook de wedstrijd Parijs-Nice en zegevierde hij in tien etappes van de Tour de France, waarin hij acht dagen leider was en de gele trui droeg. Hij werd algemeen beschouwd als een van de beste tijdrijders van het decennium.

In 1983 kwam Knetemann gevaarlijk dicht bij het beëindigen van zijn professionele carrière. In Dwars, België, reed hij met volle snelheid tegen een geparkeerde auto aan. Het leek onwaarschijnlijk dat hij ooit nog zou kunnen fietsen vanwege de verschillende breuken die hij als gevolg van het ongeval had. Maar na een langdurige revalidatieperiode sloot hij zich uiteindelijk weer aan bij het peloton.

In september 1989 besloot Knetemann ermee te stoppen na een carrière met 130 overwinningen. Hij werkte in de public relations voor PDM, dat zijn laatste team was, voordat hij in 1991 de hoofdcoach van het Nederlands elftal werd, of “chef-omluller”, zoals hij zichzelf in de rol noemde. Hij verwees naar de wereldkampioenschap als “de gemakkelijkste race van het jaar”, maar in al zijn jaren als bondscoach heeft hij nooit een rijder op de bovenste trede van het podium zien eindigen.

Peter Post, een van de meest prominente sportdirecteuren in de geschiedenis, zegt: “Ja, zo was hij.” Samen met Raas, Kuiper en Knetemann was hij een belangrijk onderdeel van het op de been brengen van de Raleigh-formatie.

“Knetemann was een van de renners die Nederland op de wielerkaart heeft gezet”, zegt José De Cauwer, de Belgische bondscoach, die ook drie jaar collega was van De Kneet bij Raleigh. “Knetemann was een van de wielrenners die Nederland op de kaart hebben gezet”, “Hij was een fantastische inspiratie voor ons allemaal. De wielrenner die de andere renners inspireerde om hun volledige potentieel te bereiken. En natuurlijk is hij zelf een geweldige coureur, wat vanzelfsprekend moet zijn.”

Het is overduidelijk dat Peter Post niet bekwaam is op dit gebied. Ik ben verbaasd. verschrikkelijk Ook al wil ik het niet, ik moet accepteren dat het waar is. Een paar weken geleden gingen we samen op reis. De Kneet en ik hadden regelmatig contact. Amsterdammers, onderling, wat willen jullie? Ik kan met zekerheid zeggen dat Gerrie nog nooit eerder een probleem met haar hart heeft gehad.

We hebben er allemaal wat. Echter, dit Nee, ik krijg dit helemaal niet. Gerrie heeft zijn carrière als sporter altijd zeer serieus genomen. Toch een wielrenner die met alle macht rijdt. Daarom vond hij het zo’n zegen dat hij na zijn carrière in het peloton kon blijven en dat hij zo trots kon zijn op de prestaties van zijn dochter.

Ik kan geen renner bedenken die een beter voorbeeld geeft dan hij. In de loop van mijn carrière als ploegleider heb ik met een groot aantal wielrenners samengewerkt. Er was een probleem met elk van hen. Als men echter op de hoogte was van de wedstrijd, zouden ze de Kneet kiezen. Ah,

Er zijn veel mensen die bekend zijn met het stuk. Na het winnen van de Amstel Gold Race in 1985 barst een geëmotioneerde Gerrie Knetemann in tranen uit als ze met Mart Smeets spreekt. Het interview vindt kort daarna plaatsde overwinning. “Als je de waarheid wilt weten, ik ben op dit moment de gelukkigste persoon ter wereld.”

Het waren tranen van verdriet, van verrukking en ook van ongeloof. Twee jaar eerder had Knetemann op de Vlaamse kasseien gelegen in wat werd beschouwd als zijn laatste rustplaats. Hij snikt, “Als je weet wat ik heb meegemaakt…”, terwijl hij zijn zonnebril afstelt en tegen extra tranen vecht terwijl hij ze probeert binnen te houden.

De Kniet, zijn bijnaam, zorgde ervoor dat er vrolijke en bijzondere dingen zouden gebeuren. De voormalig wegenwerker werd een bekende Nederlander door zijn presentatie, naast de prestaties die hij al had geleverd. Nadat zijn carrière voorbij was, werd hij uiteindelijk spreker om wat meer inkomsten te genereren, en werd hij ook mede-eigenaar van een pannenkoekenrestaurant.

In zijn eerste opmerkingen noemde de voorzitter van de KNWU, Joop Atsma, Knetemann een opmerkelijke sporter die als voorbeeld dient voor iedereen. Zowel Atsma, voormalig amateurwielrenner en huidig ​​Tweede Kamerlid voor het CDA, als Knetemann waren persoonlijke vrienden van elkaar.